Βίοι Παράλληλοι Ερντογάν - Κιμ Γιονγκ Ουν

Γράφει ο Βύρων Γ. Πολύδωρας

Τα γεγονότα με προκαλούν να φέρω στη σκέψη μου τους Παράλληλους Βίους τού Χαιρωνέως Πλουτάρχου σέ ταίριασμα προς τον Ερντογάν.  Τότε, στις 29.12.2021, φώτιζα την παραλληλία Ερντογάν προς Μουσσολίνι, με το κοινό τους σημείο τη θάλασσα (Mare Nostrum) τής Μεσογείου και τής Λιβύης για τον Μουσσολίνι και τής «Γαλάζιας Θάλασσάς μας/Πατρίδας», για τον Ερντογάν.  Επίκλησης και διεκδίκησις τού Αιγαίου μας και των νησιών μας σέ συνδυασμό προς το «πλαστογράφημα» τού Λιβυκού μνημονίου.  Σήμερα τα γεγονότα μεταθέτουν τη σκέψη μου στην Άπω Ανατολή, στή Βόρειο Κορέα.  Όπου συναντάται Ερντογάν με τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν στο ίδιο χόμπι, πού δεν είναι το τένις, το πινγκ-πονγκ (πού ειρήσθω εν πλεοναστική παρόδω έπαιξε ο  Έρντογάν με τον Τοκάγιεφ του Καζακστάν στη συνάντηση τής Συνεργασίας της Σαγκάης στην Αστάνα υπό την αιγίδα τού Πούτιν), αλλά στην εκτόξευση των βαλλιστικών πυραύλων.  Αυτή είναι δεύτερη παραλληλία του κακού.  Το 2021 και το 2022 είχε εκτοξεύσει 37 από αυτούς, μεγάλου βεληνεκούς.  Το παραφρονικό αυτό χόμπι προκαλεί στον κόσμο έναν συνδυασμό συναισθημάτων γέλιου/γελοίου και τρόμου ταυτόχρονα.  

Η καρικατούρα τού Βορειοκορεάτη από πλευράς σωματοδομής και κουράς να κινείται μέσα σ’ ένα αφόρητα μιλιταριστικό περιβάλλον και έμπλεος αλαζονείας, να μετρά τάχα το βεληνεκές, την ταχύτητα πτήσεως και τη βλαπτικότητα τού πυραύλου και άλλα τεχνοηλίθια καταστροφολογήματα, πού παραπέμπουν σέ ανόητα παιδιά πού φτιάχνουν γιγαντοκροτίδες για το Πάσχα, να ποζάρει πάντα και βλακευόμενα να ναρκισσεύεται.  Όχι, παραδόξως το μάτι του δεν γυαλίζει, όπως ίσως θα έπρεπε.  Αλλά είναι θολό, σαν τού βατράχου.  Αυτό το «πλάσμα» το προβάλλουν τα ΜΜΕ τής υφηλίου με σκοπό πολυσήμαντο: να δείξουν το ανελεύθερο της αυταρχίας σ’ εκείνο το κληρονομικό καθεστώς, να αναλογισθούν οι πολίτες της ευδαίμονος Δύσης πόσο τυχεροί είναι που δεν ζουν εκεί, και εν τέλει κάποιοι πολλοί να φοβηθούν αν σκεφθούν ότι οι πύραυλοι, συμβατικοί ή πυρηνικοί, μπορεί να σκάσουν πάνω στα κεφάλια τους.  Οι τρομοκρατημένοι άνθρωποι είναι πολλαπλώς χρήσιμοι για τούς εξουσιαστές απανταχού της γης.  

Ο Ερντογάν τον ζήλεψε.  Είναι βέβαιο.  Και εφαρμόζει την ίδια τακτική προβολής και επιβολής του.  Προκαλεί την περιοχή της Μεσογείου και της Ευρασίας.  Ταχυδακτυλουργός πού διαλέγει στίχους από το κοράνι, τους απαγγέλλει και χτίζει εικόνα ενός θεοκρατικού εμίρη με κουστούμι.  Μια σουρρεαλιστική καρικατούρα των Σουλτάνων τής Οθωμανικής αυτοκρατορίας.  Με λαό πεινώντα, νόμισμα εξακολουθητικά υποτιμώμενο, οικονομία ανορθολογική και τρεμάμενη, εκείνος να υπηρετεί το μεγαλείο του ψευδαισθησιακά.  Χτίζει καινούργια παλάτια Τοπ-Καπί στην Άγκυρα και στην Πόλη.  Αναπτύσσει πολεμική βιομηχανία βροντοφωνάζοντας σαν μουεζίνης στον μιναρέ πώς έχει τον πολυπληθέστερο στρατό τού ΝΑΤΟ και τον καλύτερα εξοπλισμένο.  Πολεμικό στόλο, ερευνητικά και εξορυκτικά για υδρογονάνθρακες σκάφη.  Κομπάζει και προκαλεί. Και μέρα με τη μέρα, αυξάνει τις διεκδικήσεις του κατά τής Ελλάδος.  Οι Έλληνες ασκούνται στη διπλωματία του κατευνασμού.  Από το 1955 μέχρι σήμερα.  Από το 1952, όταν μπήκαμε στο ΝΑΤΟ, εκυριάρχησε η αντίληψη ότι «ή Ελλάς συμμετέχουσα στο Ατλαντικό Σύμφωνο μετά των μεγάλων δυνάμεων, πού κατοικούνται από ελεύθερους δημοκρατικούς λαούς, θα αισθάνεται ασφαλέστερα» (αγόρευση πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα).  Πολύ σύντομα ήρθε η πρώτη ψυχρολουσία με τα Σεπτεμβριανά, πογκρόμ των Ελλήνων τής Πόλης.  Η άποψη του Πλαστήρα περί τού ΝΑΤΟ ως αγκάλης ασφαλείας και θαλπωρής, ξεθώριαζε λόγω Τουρκίας.  Ο λεγόμενος «κίνδυνος εκ του Βορρά» στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου πράγματι αποσοβείτο.  Ένας άλλος κίνδυνος και ίδια χρόνια αναγεννιόταν βαθμιαίως.  Με πρώτη αιτία, την εισπήδιση εκ νέου τής Τουρκίας στην Κύπρο, με την παρότρυνση της Αγγλίας.  Στη συνέχεια, η αξιοπιστία τού ΝΑΤΟ κατερρακώθη στα μάτια τής Ελλάδος, το 1974 με την εισβολή τής Τουρκίας στην Κύπρο.  Προϊόντος του χρόνου, και με νέο κρίσιμο ορόσημο την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ και την κάμψη της επιρροής του ΝΑΤΟ στη νέα γεωπολιτική κατάσταση -ως περίπου ενός αχρείαστου οργανισμού νέες αξιώσεις άρχισαν να προβάλλονται από την Τουρκία κατά της Ελλάδος.  Πολλαπλές και ποικίλες αξιώσεις, στρατηγικού χαρακτήρα, με εναλλακτικούς και αθροιστικούς στόχους: α) τη μοιρασιά τού πλούτου τού Αιγαίου, β) την κτήση/κατάκτηση νησιών τού Αιγαίου και γ) της Ελληνικής Θράκης.  Τίθενται από την Τουρκία επίμονα και σέ διάφορες υποκατάστατες διατυπώσεις, εμμέσως και περιφραστικώς, πλην σαφώς.  Του καιρού αναμένοντος.  Η Ελλάς αντέκρουε, με διάφορες διπλωματικές και διεθνοδικαιϊκές αντιρρήσεις, όλες τίς παράλογες διεκδικήσεις της Τουρκίας.  Ενισχυτικά προέβαλε και το «ντεφετίστικο» ηττοπαθές επιχείρημα, ότι «ή Ελλάς δεν διεκδικεί τίποτα (μολονότι Κύπρος τελεί υπό μερική κατάληψη και ολική ομηρία), επιθυμούσα μόνο να μην προκαλείται από παραβάτες τού διεθνούς δικαίου.»  Κατ' ουσίαν εφήρμοζε πολιτική καθησυχασμού, καταπραϋντική και μη απάντησης.  Ωσάν οι καλοί τρόποι της διπλωματίας μας να εμαλάκωναν τον οργίλο «τοπουζιοφόρο» που ορμούσε.  Αυτή ήταν άγονη πολιτική τού κατευνασμού.  Ο Παν. Κονδύλης γράφει στη «Θεωρία τού Πολέμου» του (στο κεφάλαιο των Ελληνοτουρκικών): «Όταν κάποιος επικαλείται συχνά και καταχρηστικά το διεθνές δίκαιο για να σωθεί, τότε αυτό μαρτυρεί εθνική απίσχναση και διπλωματικό εκφυλισμό».  

Ο Ερντογάν, λοιπόν, ζήλεψε τον Κιμ Γιονγκ Ούν.  Και προχθές εξετόξευσε από τη Ριζούντα του Πόντου, που συνέπεσε να είναι η γενέτειρά του, βαλλιστικό πύραυλο, μάλλον μικρού βεληνεκούς, πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, με την ελληνική ονομασία «Τυφώνας» (Tyfun).  Οι Έλληνες δεν εξεπλάγησαν, ούτε αιφνιδιάσθηκαν, όσο και αν κατά καιρούς καταλαμβάνονται από μία κάποια «άβουλη ανεμελιά» (σαν τις Εστιάδες της αρχαίας Ρώμης), ούτε άφησαν, ούτε θα αφήσουν την Άγια Φωτιά της εθνικής άμυνας να σβήσει.  Και παρατηρούν άγρυπνα, έχοντας τον έλεγχο των πραγμάτων.  Ο πύραυλος αυτός, δημιούργημα της τουρκικής βιομηχανίας «Roketsan» και στη διάθεση των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, διήνυσε στον αέρα απόσταση 560 χιλιομέτρων, για να βρει τον στόχο του στα ανοιχτά της Σινώπης εντός του Ευξείνου Πόντου, και σέ χρόνο (μάλλον βραδείας πτήσεως) 7 λεπτών περίπου.  Το σημειώνω για να θυμίσω πώς υπάρχει στην από ’δώ πλευρά και αντιαεροπορική άμυνα ικανή να εξουδετερώσει και τον νεότευκτο βαλλιστικό πύραυλο τα drones και κάθε άλλο βλήμα (έκτος βεβαίως από εκείνα τα κείμενα εντός των κρανίων των σουλτανότουρκων νεοϊμπεριαλιστών, Καλίν, Τσελίν, Τσαβούσογλου, Άκάρ) που αποτελούν τη στριγκιά χορωδία των κρωγμών του Ερντογάν.  Η επίδειξη των επιτευγμάτων της πολεμικής βιομηχανίας της Τουρκίας είναι πέραν πάσης αμφιβολίας μία πράξη εκφοβισμού «παντός ενδιαφερομένου».  Είναι η ίδια πολιτική τού Χίτλερ στα τέλη της δεκαετίας του ’30 και λίγο πριν από την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και πριν από το Anschluss (προσάρτηση) της Αυστρίας.  Ευδοκίμησε στον εκφοβισμό όλων μα όλων, των χωρών τής Ευρώπης πού παρεδόθησαν εντός ωρών «αμαχητί» πλην Αγγλίας και... Ελλάδος.  Αυτό είναι το επιδιωκόμενο τής Τουρκίας, θρασύδειλοι όπως είναι ιστορικώς οι Τούρκοι, αρέσκονται στην κατατρομοκράτηση των δυνητικών θυμάτων τους, προκειμένου αυτά να παραδοθούν «αμαχητί».  Τους το λέμε ανοιχτά.  Δεν είναι τέτοια περίπτωση η Ελλάς.  Ούτε υπήρξε ποτέ.  Οι Έλληνες ήσαν και είναι πάντοτε γενναίοι, ενάρετοι και έντιμοι πολεμιστές.  Εδώ θέση βρίσκει στίχος του Γ. Χ. Ζαλοκώστα από την «Ωδή» του «Το Χάνι τής Γραβιάς» (6 Μαΐου 1821):

«Προ των άλλων ξιφήρης προβαίνει

Εις δερβίσης τον ίππον κεντών 

Ο υιός του Ανδρίτσου αυτόν

Ερωτά που πηγαίνει.

Αποκρίνετ’ εκείνος' Να σφάξω

Όπου βρω του προφήτου εχθρούς

Και πατών τούς άπιστους νεκρούς

Το αλλάχ να ανακράξω.

Άλλ’ εδώ, υιέ τού προφήτου,

Μιναρέν δεν θα βρής ύψηλόν,

Αλλά μόνον τουφέκι καλόν, 

Και ιδού η φωνή του.

Και ηνία και σπάθην αφίνει 

Ο δερβίσης τα στέρνα πληγείς,

Και με κρότον πεσών κατά γης,

Ρείθρον αίματος χύνει...»

 

Η προκλητικότητα της Τουρκίας επικαιροποιημένη και ενορχηστρωμένη από τον πρωτοτραμπούκο Ερντογάν δεν αφήνει περιθώρια για άλλες εθελοτυφλίες και στρουθοκαμηλισμούς.  Ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα.  Η χώρα τελεί υπό πολιορκί αν. Δεν είναι υλακές λύκου, έστω, αυτές οί φωνές.  Είναι τα «ταμπούρ μπατάν», ταμπούρλα πολέμου, πού ηχούν.  Και όταν αρθρώνονται σέ λέξεις, όλες οι παροιμίες και τα στιχάκια τα χυδαία (για την άνανδρη άφιξή τους κάποια νύχτα) που αρέσκονται, είναι πρόταση να παραδοθούμε «αμαχητί»!  

Μάς βρήκαν ξεπεσμένους οικονομικά από τους εταίρους δανειστές μας, και τους ντόπιους λακέδες τους, όπως και τους άλλους εκβιαστές τοκογλύφους του διεθνούς καπιταλισμού, τους αιωνίως φθονούντες και μισούντες τους Έλληνες, κατά τη ρήση τού Γουίλ Ντουράν: «Όλα τα πήρατε, όλα είναι δικά σας, τέχνη, γλώσσα, ιστορία, το δίκαιο, οι επιστήμες, η αρχιτεκτονική, η μουσική, η φιλοσοφία, όλος ο πολιτισμός της ανθρωπότητας, δεν αφήσατε τίποτα για μάς»!  Μάς βρήκαν οικονομικά αδύνατους και φρονηματικά ίσως εκφυλισμένους λόγω της άκριτης ψευδοαστικής καλοπέρασης.  Και νόμισαν οι νεοταξίτες και εθνομηδενιστές πως θα μπορούσαν να μας καταβάλουν.  Σ’ αυτή την παγίδα έπεσαν και οι παράξενοι σύμμαχοί τους, οι Τουρκοβλαχομπαρόκ.  Και νόμισαν πως τώρα που η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία, ήρθε ή ώρα τής εφόδου.  Δεν είναι απλώς  «αναθεωρητές» των διεθνών συνθηκών π.χ. Λωζάννης, δεν κάνουν ασκήσεις ερμηνείας των διατάξεων.  Επίδειξη γρόνθου κάνουν.  Αλλά τούς άπαντά ο Δημάρατος όταν λέει στον Ξέρξη το 480 π.Χ. πριν από τη μάχη των Θερμοπυλών: «Βασιλιά, σύντροφος της Ελλάδας ήταν και είναι πάντα ή φτώχεια.  Η χώρα αυτή όμως έχει αποκτήσει αρετή ως αποτέλεσμα σοφίας και ισχυρών νόμων.  Με αυτή την αρετή η Ελλάδα αγωνίζεται εναντίον της φτώχειας και κατά τού δεσποτισμού.  Οι Έλληνες δεν θα δεχθούν ποτέ μηνύματα δικά σου που θα σημαίνουν υποδούλωση.  Και θα σε αντιμετωπίσουν στη μάχη.  Μη ρωτήσεις πόσοι είναι, γιατί όσο λίγοι και αν είναι το ίδιο θα κάνουν.  Και χίλιοι να είναι στα όπλα, θα σε πολεμήσουν.  Το ίδιο θα κάνουν είτε είναι λιγότεροι ή περισσότεροι».  Έφοδο επιχειρούν οι Τούρκοι σήμερα -«ό λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»- με την παραστρατιωτική επιχείρηση των μεταναστών.  Αυτό που λέγουν «υβριδικό» πόλεμο.  Της καταχρηστικής αξιοποίησης των μεταναστών, ως πολεμικών μέσων εν είδει βόμβας αυτανάφλεξης, προκειμένου να κλονισθεί το ηθικό φρόνημα τού αμυνόμενου συνο ριοφύλακα. Πρόκειται για σύγκρουση άξιών.  Η ανθρωπιστική διάσταση, στοιχείο της πολιτιστικής ταυτότητας και παιδείας τού Έλληνα, συγκρούεται με το καθήκον τού στρατιώτη.  Άλυτο δίλημμα;  Δεν είναι «εργαλειοποίηση» αυτός ο ψυχρός όρος της σύγχρονης πολιτικής ρητορικής.  Είναι μάχη με όλα τα στοιχεία της παράδοσης των ασιατών λυκανθρώπων.  Και με τα βάρβαρα στρατηγήματα των βησι/οστρογότθων.  Προσοχή λοιπόν.  Την ίδια μέρα της εκτόξευσης τού βαλλιστικού πυραύλου ο Τούρκος επιχείρησε μία άλλη βάρβαρη προβοκάτσια.  Έστειλε στο ποτάμι (Έβρο) 92 ξεγυμνωμένους, και την όψη απαθλιωμένους «μετανάστες», προκειμένου να κατηγορήσει την Ελλάδα για απανθρωπιά, που φθάνει στα όρια του εγκλήματος κατά του ανθρώπου, όχι μόνο κατά τής ανθρώπινης ζωής αλλά και κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.  Για βαρβαρότητα άνευ προηγουμένου και για κακουργία που ξεπερνά κάθε όριο πολιτιστικού πυθμένα.  Ψυχής εγκληματικής, για τα τάρταρα της κολάσεως.  Άγνωστα και απορριπτέα πράγματα για την Ελλάδα και τους Έλληνες συνοριοφύλακες και πολίτες-ακρίτες των συνόρων, σέ όλο το μήκος της ιστορίας τους.  

Προσοχή.  Το έγκλημα ετελέσθη από την Τουρκία των λυκανθρώπων που συντονίζει  ο Ερντογάν.  Όχι, προς Θεού όχι από Τούρκους με την ευγένεια ενός Ενές Καντέρ, του σταρ του NBA, του μπασκετμπολίστα που αγωνίζεται κατά τού καθεστώτος Ερντογάν και που δηλώνει ευθαρσώς: «Ο Ερντογάν δεν εκπροσωπεί τον τουρκικό λαό.  Ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν».  Η Ελλάς οφείλει να αποδείξει, όχι μόνο με τη φωτογραφία των 92 γυμνών ανδρών -ούτε μία γυναίκα (!)- αλλά με σοβαρά στοιχεία ανακριτικής και έρευνας, που βεβαίως και υπάρχουν, και να καταγγείλει διεθνώς την εγκληματία Τουρκία για την αποτρόπαια «προβοκάτσια».  Που είτε δρα σαν agent provocateur είτε σαν εισβολέας.  Άκουσα προχθές σε ένα μη συστημικό κανάλι έναν δημοσιογράφο μάχης, τον Γιώργο Βλάχο, να εκθέτει την καθ’ όλα λογική εκδοχή ότι: «Δεν ήταν δυστυχισμένοι προσφυγομετανάστες.  Ήταν ένας λόχος (92 άνδρες) κομάντο, σέ διατεταγμένη υπηρεσία».  Η μάχη των συνόρων με τίς ανθρωποασπίδες κορυφούται.  Μάλιστα, δεν είναι απλή σαν τη μάχη του Έβρου, την προπέρσινη.  Είναι πιο σύνθετη και πιο intelligence (της κατασκοπικής ευφυίας ή πονηριάς.)  Όμως, Έλληνες εσμέν εδώ, ανύστακτοι και γρηγορούντες!

ΠΗΓΗ: Εστία